Maar toen…

 

Na mijn bevalling mocht ik dus snel weer naar huis. 2,5 uur later waren wij klaar om te vertrekken. Mijn man en ik gingen nog even koffiedrinken in het restaurantje van het ziekenhuis ik voelde mij kiplekker alsof er (bijna) niks gebeurd was. Maar toen….

 

Ik kan mij niet veel meer van die middag herinneren. In de rolstoel met de kleine op schoot gingen wij naar het restaurantje voor koffie. Helemaal in de wolken en zo gelukkig. Nadat wij geïnstalleerd waren in het restaurantje met alle spullen en de kleine bespraken wij hoe we het zouden gaan aanpakken. 1: niet meteen de kraamhulp bellen. Eerst nog even genieten met zijn allen (Evi zou ook naar huis komen die was al die tijd bij mijn oom en tante) en onderwijl iedereen het goede nieuws vertellen. Dat hadden wij nog niet gedaan. Echt even puur genieten met zijn drieën.

Kwebbel de kwebbel… Ik wil mijn kopje koffie pakken en daarna was het zwart en werd ik wakker op de SEH uren later.

 

Wat bleek, ik had een epileptische aanval gekregen midden in het restaurant. Kak!

Gelukkig was ik wel op de goede plek zeg maar, maar dit is een soort van nachtmerrie. Ik had op het begin geen flauw idee wat er gebeurd was. Mijn man vertelde mij alles. Dat mensen in het restaurant gingen helpen en een arts gingen haren. Daar lig je dan… eerst helemaal happy en daarna volkomen verdrietig! Waarom nou ik? Waarom nou weer… dit zijn vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. Het mocht gewoon niet zo zijn. Door de aanval moest ik een nachtje blijven in het ziekenhuis. Rond 4 uur lag ik op de verloskamer. Dat was wel een voordeel, ik hoefde geen kamer te delen want ik had mijn rust nodig. Thanks! En misschien nog prettiger: ze hebben airco! Ik ben bevallen met die hittegolf dat het circa 37 graden was. Thuis moest ik in de hitte gaan liggen, in het ziekenhuis was het lekker koel.

 

Die dag was er nog niet veel besef van alles wat er gebeurd was. Ondanks alle artsen die ik heb gezien (degene die me heeft geholpen bij de SEH, neuroloog en co-assistent van de neuroloog en dan nog de verloskundige die nog even kwam kijken). Het vervelende nieuws wat zij mij vertelde. Ik moest die molen in met vervolgafspraken etc. en geen auto mogen rijden de eerste 3 maanden.

 

Moe maar toch gelukkig was ik. Wel heel verdrietig dat ik alleen achter bleef met Nout. Maar eerst nog de eerste ontmoeting met grote zus Evi! Koen ging Evi ophalen bij de oppas. Door naar de MacDonalds voor happy meal voor Evi en voor mij. En toen eindelijk mijn grote meid weer zien. Het eerste wat ze zei: Waar is broertje dan? Kijkende naar mij maar Nout lag in zijn bedje. Ze had geen oog voor mij. Alleen voor haar broertje. Wat een mooi moment! Onvoorwaardelijke liefde voor haar broertje.

Evi heb ik plat geknuffeld en even lekker gegeten. Jammer natuurlijk dat kinderen vroeg naar bed toe moeten, want daardoor ging mijn man er ook vroeg vandoor. Een avondje alleen met mijn baby. Ik heb wat afgejankt en afgeknuffeld. Gewoon weer een kleine in mijn armen. Wat een geschenk! En zeker na zo’n vervelende zwangerschap was ik zo blij dat het achter de rug was.

De berichtjes op mijn telefoon stroomde binnen het was even alsof de epileptische aanval nooit had plaats gevonden.

 

Die nacht heb ik heerlijk geslapen. Nout was wel wat onrustig en borstvoeding geven ging niet zo makkelijk (aanhappen) maar het was oké!

 

De volgende dag mocht ik naar huis. Om 11 uur. Naja iedereen weet dat als ze dat zeggen in het ziekenhuis, er niks van klopt! Half 11 was mijn man er met Evi. Zo blij ze weer te zien!

Om 11 uur kwam de coassistente. Jeej groen licht we mochten naar huis maar wel pas als de neuroloog zelf langs was geweest en die zou er zo aan komen. Nou om 12 uur nog niemand gezien. De verpleegster ging maar eens bellen want die wilde me ook weg hebben van die kamer aangezien er nog meer mama’s to be waren die de verloskamer konden gebruiken. Half 2 nog niemand… en al meerder belletjes verder. Ook heb ik geen lunch gekregen ze waren mij gewoon vergeten. Het duurde maar en het duurde maar. Half 3 was de neuroloog er dan eindelijk. Het enige wat zij zei was: ‘Ik heb het gehoord allemaal van de coassistent. Alles besproken en je kan nu lekker naar huis. Sterkte en veel geluk’. Even serieus, moest ik daar nou al die uren op wachten??!!

 

Naar huis en niet via de hoofdingang waar het restaurant zit maar via de zijuitgang. Doeiiii ziekenhuis heel snel naar huis met mijn gezin en happy zijn. Dat was mijn doel!